Mini-Vakantie

Krista is net terug in Amsterdam van onze heerlijke rondreis door Jordanië waarin we echt de schoonheid van dit land hebben leren kennen. Gestart vanuit Aqaba zijn we via Petra opgetrokken naar de Dode Zee om vervolgens af te buigen naar de Saudische grens in het oosten om woestijnkastelen te bezoeken. De week hebben we afgesloten in het oude centrum van Amman.


Aqaba
Het Kempinski bleek verwennerij en luxe van de hoogste orde. Het gloednieuwe hotel lag aan de zee en beschikte over diverse restaurants allemaal in staat tot culinaire hoogstandjes. De prijzen lagen overigens absurd hoog. Kan mij niet herinneren 12 euro voor een simpel glas wijn te hebben betaald. Maar we zijn hier goed tot rust gekomen, mede geholpen door het zonnige warme weer. 

Baderen in privacy was er niet bij

Stylish zwemmen

Een plaatje van de Rode Zee bij zonsondergang

Petra

Met een huurauto reden we na 4 dagen van ontspanning noordwaarts om de mysterieuze oude stad Petra te bezoeken. De stad is volledig uitgehouwen in rotsen, en vormde de hoofdstad van het Nabatese koninkrijk dat zo'n 2000 jaar geleden heerste over Jordanië.

Dit is de grootste trekpleister van het land en je wordt hier doodgegooid met foto's van de stad. Maar het blijft toch magisch als tussen de rotsen de contouren van de felroze facade zich beginnen af te tekenen.

En vervolgens laat de treasury zich zien in haar volle glorie:

De rest van de stad blijkt net zo indrukwekkend, net als het uitzicht op de ruige rotsformaties in dit deel van de Jordaanse woestijn.

Dode zee

Een dagje zonnen in de dode zee bleek ook nogal een ervaring op meerdere fronten. 

Het bekende feit dat je drijft op het extreem zoute water is natuurlijk interessant, maar het viel ons vooral op hoe cruciaal de dode zee is voor de lokale bevolking. Rondom de zee, maar ook juist op de route daarnaartoe zitten elk weekend talrijke gezinnen te barbecueën, wordt er gevoetbald en verkopen handelaren hun (verse) waar. De oneindige stroom van auto's vanaf Amman deed ons vermoeden dat het openbare strand overspoeld zou worden door hordes mensen. De enige oplossing voorhanden was een verblijf aan het ultra-sjieke Movenpick strand. Geen straf! 

Een gezin met een paar van top-tot-teen gesluierde vrouwen zorgde nog voor wat opschudding, vooral gezien het feit dat op het Movenpick-strand met name zeer schaars geklede toeristen en locals rondliepen. Ze namen plaats op een stoel in de branding met hun voeten in het water. Een bizar gezicht en naar mijn idee een clash of civilisations:

Op de terugweg naar Amman werden we getrakteerd op ellenlange files die, zoals altijd, door de locals worden opgelost door simpelweg meer rijstroken te verzinnen. De vluchtstrook deed ook dienst als extra rijstrook, wat gevaarlijke situaties opleverde, omdat daar elke 50 meter een auto met rokende motorkap stond. APK-keuring bestaat hier niet en het slecht onderhouden wagenpark van Jordanië bleek niet opgewassen tegen filerijden bergopwaarts.
Kortom, het tripje van Amman naar Dode Zee lijkt in geen 1000 jaar op het tripje van Amsterdam naar Zandvoort :-)




Woestijnkastelen  

Mansaf....heerlijk.

Dit deel van de trip was zeker niet het meest spectaculair, maar omdat het zo dicht bij de Saudische grens lag kwamen we in aanraking met een ander soort volk. Het grensdorpje, waar wij van een overheerlijke lunch genoten (Mansaf voor de kenners), werd voornamelijk bevolkt door Saudis en dat werd duidelijk doordat letterlijk elke vrouw die wij zagen in Niqaab liep. Ook in ons restaurant en wij vroegen ons af hoe deze vrouwen zouden dineren zonder hun gezichtsbedekking te verwijderen. De oplossing was simpel: het restaurant had namelijk kamertjes die af te sluiten waren met een deur. Daar konden de vrouwen in het bij zijn van hun man zich ontdoen van hun gitzwarte, soms met diamantjes bedekte, gewaden. 


De mannen wilden wel op de foto:

Dit jongetje wilde ook wel op de foto, al zou je dat niet denken gezien zijn beteuterde blik.

Dit was verreweg het mooiste kasteel, wat overigens meer weg had van een villa.

De fresco's waren echt nog in uitstekende staat. Omdat dit kasteel zo ver verwijderd lag van het centrum van de macht, durfde de kunstenaar wat gewaagdere taferelen te schilderen, zoals deze naakte vrouw. 

De laatste dag

We hebben de week afgesloten met een mooie wandeling door het oude centrum van Amman. Daar zorgde Krista nog bijna voor een kettingbotsing doordat enkele chauffeurs haar aanstaarden terwijl ze op een rij stilstaande autos voor het stoplicht afreden. Met echt piepende banden konden ze de botsing net voorkomen. Krista trok duidelijk veel bekijks.

Het afscheid was lastig en ik zal haar erg missen na deze intensieve week samen. 

Nu alweer twee dagen aan de slag om ons mooie concept in de praktijk te brengen.

Volgende week meer tripjes (o.a. Beirout) en hopelijk weer wat nieuwe inzichten rondom ons project.