Tripjes in week 2

Stappen
Zaterdagavond bleek ideaal om de internationale community in Amman te leren kennen. Internations is een hyperactieve expat-club die ons dagelijks belaagd met mails over aanstaande activiteiten. Als je zou willen kan je 4 maanden in een Westerse cocon verblijven, jezelf omringen met Westerlingen en geen woord wisselen met de lokale bevolking. Iets wat ik natuurlijk niet wil doen, in tegendeel zelfs, maar ze organiseren wel leuke dingen.


De Grand Hyatt was de setting van het Internations dansfeest. Saskia en Misha en ik stonden op de gastenlijst  en al snel liep ik met mijn naambordje en bijbehorende Nederlandse vlag op m'n borst. Nogal geeky. Gelukkig dwarrelden die naambordjes gedurende de avond geheel onopzettelijk op de grond. Vooral de Arabische house songs slaan in als een bom en zorgen voor de nodige zweetdruppeltjes op de dansvloer. Wat een heerlijk gebied is dit toch! 


De dames ontmoetten net even wat meer mannen dan ze van plan waren ;-) Maar we hielden er ook contacten aan over in fijne locaties zoals Beiroet in Libanon. Dat gaat nog van pas komen als we binnenkort gaan stappen daar!


Een dijk van een hike
De eerste stapjes buiten Amman zijn gezet. Henk een lokale fotograaf in Amman trekt er in het weekend op uit om de indrukwekkende natuur van Jordanië vast te leggen. Hij nodigt iedereen uit die zin heeft om met hem mee te gaan. Vol energie en goeie moed springen Misha en ik bij hem in z'n jeep op weg naar een Wadee (vallei) aan de dode zee. We hadden toen nog niet in de gaten dat dit avontuur niet goed af ging lopen.


Wanneer we aan de start van de vallei onze camera's erbij pakken komt Misha erachter dat digitale camera's het veel beter doen als je het geheugenkaartje niet in je appartement laat liggen. Op mij rest nu de grootse verantwoordelijkheid om onze trip vast te leggen. Hieronder wat resultaten (click erop voor vergroting):

De dag valt in het water

De eerste Wadee zit erop en we hebben er echt van genoten. Vervolgens wordt ons gevraagd of we zin hebben in een tweede. Het is niet ver rijden en blijkbaar erg de moeite waard. We twijfelen geen moment. Twee mensen verlaten de groep en we blijven over met een Deen van in de 60, een jonge Jordaanse jongen in opleiding voor reisgids (onze berggeit) en Henk natuurlijk. De tweede vallei gaat goed tot we weer op de terugweg zijn. Hans, de man uit Denemarken, glijd uit op een rots waar water overheen sijpelt. Hij maakt een nare smak op zijn rug, vervolgens zijn been en beland in het beekje. Dit is het moment waarvan we allemaal hoopten dat het niet zou gebeuren, maar dan toch. 


Hans kan niet meer lopen en toegesnelde ambulance broeders proberen zijn beschadigde been te ontspannen middels een spiermassage. Misha wordt gevraagd de andere kant op te kijken. Das echt wel het laatste waar Hans zich druk om maakt. De massage werkt niet en hij vergaat van de pijn. Een stretcher en 6 man van de lokale brandweer komen er aan te pas om Hans over de rotsen heen te dragen. Geen gemakkelijke klus:

Op naar het ziekenhuis
Misha en ik zitten naast Hans in de ambulance. Hij heeft last van hyperventilatie en ziet erg wit.
Private ziekenhuizen in Jordanië behoren tot de top in de wereld en zijn onbetaalbaar voor de gewone man. Er is zelfs sprake van medisch toerisme, onder andere vanuit Libië. Deze ambulance broeders rijden echter naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, wat niet perse het beste hoeft te zijn, zo zou blijken. 


Het is een gebouwtje wat van ellende uit elkaar valt. De behandelkamers zijn 6 stretchers verzameld in een ruimte met rondom douchegordijntjes voor de privacy. Ik word voorbijgelopen door 3 dames volledig bedekt in Niqabb en vraag me af hoe zij behandeld gaan worden in dit ziekenhuis wanneer ik enkel een mannelijke arts zie. Overal lopen familieleden, vrienden en volgens mij gewoon buren van de patienten die op een van de 6 strechers liggen. Het is een soort EHBO / buurthuis idee. Wanneer we Hans binnenrijden verzamelen alle aanwezigen zich om hem heen en bekijken hem aandachtig. Het wachten is hen blijkbaar ook wat gaan vervelen. 








Wij moeten buiten wachten als een dokter hem behandeld. Al wachtend bij de ingang van het ziekenhuis krijgt een groepje nieuwsgierige jongetjes ons in de gaten. Bij het lokale eetstalletje hebben ze een berg snoep ingeslagen en wij Westerlingen vormen duidelijk het volgende avontuurtje voor ze. Ik zie m'n kans schoon om eens een paar mooie portretjes te maken:

Hans blijkt verder niks te hebben gebroken, maar wel zijn bovenbeen spieren flink verrekt.

Vijf uur later dan gepland komen we uitgeput thuis.

Onze eerste bezoek in het veld

Dinsdagochtend vertrekken we richting het oudste stadje in Jordanië, genaamd Salt. We kijken hier erg naar uit want we komen nu in aanraking met de jongens en meisjes waar we het per slot van rekening allemaal voor doen. Het bezoek aan Salt heeft tot doel de levensomstandigheden van jongeren in dat gebied in kaart te brengen. Dat wordt dan weer gebruikt om projecten te ontwikkelen om hun omstandigheden verbeteren. 

Dit gaat aan de hand van een vragenlijst die klassikaal met de jongeren wordt ingevuld. Iemand van Save the Children leidt hen door de vragen.  In Salt staat een buurtcentrum voor jongens, waar zo'n 20 jongens zich hebben verzameld op hun vrije dag. 

Ze zitten in een kring en Misha en ik nemen ergens achterin plaats om zo min mogelijk de aandacht te trekken. Dit gaat minder makkelijk dan verwacht. De jongens kijken om beurten toch zeker elke 2 minuten om.

De vragen gaan over veiligheid, omgang met geld, conflicten oplossen, toekomst plannen.
Hier worden af en toe schokkende antwoorden gegeven. 
Bij de vraag "Hoe vaak heb je iemand in elkaar geslagen afgelopen jaar?", werd gevraagd waarom er maar maximaal 5 keer kon worden gekozen. Ze maken in hun dagelijks leven veel geweld mee. Dit gebeurd veelal thuis wat eigenlijk normaal wordt gevonden. Maar ook op school vallen klappen en met name door de leraren wanneer het huiswerk niet af is.


Ons wordt uitgelegd dat alle inwoners van Salt tot een van de twee grote rivaliserende families behoren die elkaar volledig naar het leven staan. Dit culmineert vaak in grove gevechten met af en toe zelfs dodelijke schietpartijen tot gevolg. Jongeren zijn hier allemaal getuigen van en ook zij vechten deze strijd onderling op straat en op school uit..

Nadat het officiële gedeelte over is komen de jongens helemaal los. Misha en ik worden echt belaagd. Iedereen wil gefotografeerd worden of de kleine woordjes engels op ons uitoefenen.

De meisjes

De volgende locatie is een dorp een stuk verderop waar een buurtcentrum voor meisjes staat. Zoals verwacht zijn de meisjes een heel stuk serieuzer, maar niet minder nieuwsgierig.

In het vraaggesprek met de meisjes blijkt dat het geweld zich hier beperkt tot wilde honden op straat en leraren met wat losse handjes. Het is ook niet verbazend omdat dit dorp een heel stuk rijker is en de meisjes veelal naar private scholen gaan. De vragen over HIV aids en condoomgebruik worden afgedaan als: "daar zijn wij veels te jong voor". Dit terwijl er zat meisjes van 18 tussen zitten. Het onderwerp is gewoon te gevoelig.

De burgerlijke staat blijkt eveneens een punt van schaamte. De optie "Samenwonend maar niet getrouwd" is op het laatste moment uit het rijtje gehaald. Als wordt gevraagd wat ze het liefst willen veranderen in hun leven, dan is het mensen die liegen. Met die mooie wens in gedachte nemen we afscheid van een groep schattige en wijze meisjes.