Downtown

Ik geniet van mijn vrijdag in een mooi cafe in West-Amman (Casper & Gambini). Ik neem slechts een croissant en een kop koffie omdat we over 2 uur worden verwacht voor een Irakese lunch thuis bij mensen in ons gebouw. Het croissant is vers gebakken en wordt geserveerd met fruit!

Mijn derde week ging gepaard met een flinke dosis inspiratie. Het project ligt goed op koers en ik heb de kans om mij te verdiepen in vormen van samenwerking tussen bedrijven en NGO's. Het begint een flinke literatuurstudie te worden. Dit soort samenwerkingen kunnen extreem lucratief zijn voor zowel Westerse bedrijven die geen idee hebben hoe ze hun doelgroep moeten bereiken in derde wereld landen, en NGOs die de levensomstandigheden van diezelfde doelgroep kunnen verbeteren doormiddel van de technologie en productiefaciliteiten van bedrijven. Nu nog de literatuur toepassen op Save the Children.

Going Down the Town

Na twee weken te hebben doorgebracht in Shmeizani en Abdoun, twee welgestelde wijken in Amman, vind ik dat het tijd is om het oude centrum van de stad te verkennen.

Ik neem een taxi naar Downtown en kom in een compleet andere wereld. De relatief rustige straten in mijn wijk maken plaats voor chaos, enorm veel mensen, toerende autos, nauwe veelal smerige straatjes vol met koopmannen die hun waar aan de man brengen. Ik voel mezelf een outsider. Ik heb er op gelet en kon vaststellen dat ik echt de enige buitenlander in dit schouwspel was. Was even nerveus dat ik met mijn relatief opvallende camera nog de aandacht zou trekken van verkeerde types. Maar niets van dat al. Sterker nog, ik wordt compleet genegeerd. Het oude centrum draait volledig om de inheemse bevolking en om spullen kopen en verkopen. Ik heb bazars en medinas bezocht in Turkije en Marroko en was vaak verrukt van de mooie spullen die werden verkocht. Daarmee vergeleken lijkt het aanbod van downtown Amman op die van Koninginnedag in Amsterdam, maar dan tegen het eind van de dag waneer alle mooie spullen al verkocht zijn en de schoonmakers klaar staan om de rest op te halen.

De mensen van dichtbij

Aangezien ik niet wordt benaderd moet ik zelf maar op zoek naar contact. Ik heb in Amsterdam nog een cursus portretfotografie van Foam meegepakt vlak voordat ik vertrok en had daarbij mijn gene bij het maken van portretten van vreemden op straat ver achter me gelaten. Iedereen bleek graag door mij gefotografeerd te worden.

Belangrijk was vaak wel een kort inleidend gesprekje en soms gewoon naar de weg vragen waarna ik als bedankje zijn of haar foto nam.

In plaats van de weg te wijzen is een man zo vriendelijk om met mij mee te lopen. Ik complimenteer hem met zijn Engels en zijn verklaring daarvoor blijkt eenvoudig: hij is 40 jaar Engels leraar geweest in Irak. Hij is nu tijdelijk in Jordanie maar de regering maakt het hem niet makkelijk om hier te blijven en hij zet alles op alles om een verblijfsvergunning te krijgen in de VS. Hij is Christen en is er zeker van dat het nieuwe bewind in Irak erop uit is om alle Christenen het land uit te pesten. Voordat we afscheid nemen waarschuwt hij nog wel dat er momenteel veel fundamentalisten in de VS en Europa zich verenigen en bezig zijn met aanslagen plannen. Veel onderbouwing voor zijn stelling geeft hij niet, maar ik vraag maar niet verder. Ik neem een foto en loop richting het Citadel.

Onderweg kom ik nog veel lieve en nieuwsgierige mensen tegen die ik gelukkig vast mag leggen.

De vergezichten

Ik had mij bij aanvang van dit dagtripje niet goed ingelezen maar had wel begrepen dat het Citadel de moeite waard was. Het blijkt een soort opgraving/uitkijkpunt die helemaal in het midden van Amman en downtown ligt. Ik was erg onder de indruk van het uitzicht en eigenlijk blij dat Amman toch een soort schoonheid in zich blijkt te hebben. Iets wat ik tot nu toe nog niet echt had kunnen ontdekken.

Ik heb nog wel een klein risicootje genomen door een foto te willen maken van de Jordaanse vlag met als achtergrond het wijdse uitzicht. Dit was echter wel op het dak van een van de huizen daar en net toen ik klaar was kregen bewakers van het Citadel mij in de gaten, en begonnen te roepen. Door even de klunsige Hollander uit te hangen lieten ze me met rust. Was wel blij met het resultaat.

Ook de overige uitkijkpunten boden een prachtig plaatje: