Jerash

Afgelopen week bestond uit een mooie dagtrip en een flink eetfestijn. Ik ga ook maar eens in op wat klunsigheden waar ik tegen aanloop hier in Amman. 


De Romijnse opgraving 'Jerash'
Over dit tripje kan ik kort zijn. Was helemaal top. Het weer was schitterend en uitstekend voor fotos, de gids bracht de oude stad tot leven met zijn mooie verhalen, en het gebrek aan toeristen zorgde ervoor dat we niet gestoord werden door Japanners die zichzelf met elke steen op de foto zetten.


We werden door de vaste chauffeur van Save the Children opgehaald en comfortabel naar Jerash gereden, wat een uur ten noorden van Amman ligt. 
Nogmaals, de zon zorgde voor een mooie aanblik van de ruïnes die echt in uitstekende staat bleken:

Maar we raakten ook goed bevriend met onze gids Nader die jaren in Canada had gewoond. Hij deed ons even voor hoe Arabieren gebruik maken van hun Kofiah om zich tegen zandstormen te beschermen:

Een deel van de lokale bevolking leeft gewoon midden tussen de Korintische zuilen.  Er vinden activiteiten plaats die ik niet snel associeer met Romijnse opgravingen: zoals picknicken, voetballen en geitjes hoeden. Dat laatste leverde wel leuke plaatjes op:

Familie BBQ
Mijn hoogtepunt van afgelopen week was echter de BBQ op het dak van het gebouw van Save the Children. Alle 60 medewerkers rende in het rond, gehuld in knalrode Save the Children polo's, om de berg met vlees te grillen en om de overheerlijke salades en groenteprutjes klaar te maken. Ik vrees dat de verdeling van werkzaamheden nogal traditioneel was. De mannen ontfermden zich over de 7 bbq-stellages.

Terwijl de vrouwen het voorbereidend werk deden :-)

Maar er werd ook flink gedanst. Helaas bleef ik daar niet gespaard. Ik werd midden in de groep getrokken en moest het opnemen in een regelrechte battle tegen de showmaster van het kantoor onder begeleiding van een stampende Arabische beat.

Het eten was overheerlijk maar ik was vooral enorm onder de indruk van de hechte band al deze mensen hadden met elkaar. Misha en ik werden daar volledig in opgenomen en ik hoor 4 dagen na dato nog steeds mensen praten over de inmiddels beroemde dans die ik volgens iedereen goed had uitgevoerd. Kijkende naar de foto vraag ik me wel af of dit niet eerder beleefdheid is :-)


Het desert was ook watertandend lekker:

En dan tot slot de hele familie op de foto:

Klunsigheden
Ik vind het na een maand tijd om ook eens te vertellen wat er allemaal beter kan. Geheel naar Westerse traditie uiteraard :-)


In een stad waar autos rijden als gekken en totale anarchie op de weg heerst zou je zeggen dat een stoep geen overbodige luxe is om haar voetgangers te beschermen. Niets is minder waar. Er bestaat wel een vorm van 'stoep', maar die word vooral gebruikt om autos op te parkeren en om bomen en struikgewas op te planten. 

Onze collega's leggen dan ook uit dat niemand de stoep gebruikt. Dat betekent dus goed uitkijken bij het lopen naar kantoor. Maar het levert ook een tweede probleem op. In januari kan het flink regenen in Amman en van afwateringssystemen hebben ze hier echt nog nooit gehoord. De straten zijn na een paar uur omgetoverd tot flink hard stromende riviertjes, en dan overdrijf ik geen cent. De foto hieronder laat het uitzicht vanaf ons kantoor zien en het hard stromende water.

Oftewel, op de stoep lopen is niet mogelijk maar op straat lopen je schoenen onder.

Geeft wel een uitstekend excuus om voor elke 10 meter een taxi te nemen :-)

Dolende Taxis
Dan nog even de taxis. Altijd een heikel punt in elke stad, maar dit heb ik zelf nog nooit meegemaakt. Taxiritjes kosten echt helemaal niks (half uur in de taxi voor 3 euro bijvoorbeeld).
Maar je krijgt dan ook weinig. Allereerst zijn de autos er slecht aan toe en hebben de meesten geen vering of schokdempers meer over, waardoor elke klap op de weg rechtstreeks naar je rug gaat. Maar het probleem ligt voornamelijk bij de chauffeurs zelf. Ze hebben gewoon geen idee waar ze heen moeten. Het eerste wat je moet afleren is een adres onthouden. Daar heb je echt niks aan want niemand kent adressen. Gebruik liever landmarks zoals hotels, ambassades en apotheken. Het gebeurd mij echter veels te vaak dat de chauffeur de meeste landmarks niet kent....tja. Dan zit je elkaar aan te kijken in de taxi en houdt het toch echt wel een beetje op. 
Dit resulteert dan vaak in rondrijden in het wilde weg, en elke twee meter een voorbijganger zoeken die én Engels spreekt én de weg kent. Zucht...ik zie echt op tegen elke rit.


Gelukkig raakt de chauffeur nooit echt gestresst want de meter loopt gewoon door en hij heeft altijd nog zijn tabak. Het is mij nog niet gebeurd dat ik een taxi instap en niet het gevoel heb mijzelf te nestelen in een rijdende asbak. Als dan een sigaret wordt opgestoken met de ramen dicht is het feest echt compleet!


Rokerig stadje
Roken is overigens volkssport nummer 1 in Jordanië. Ik denk niet dat ik iemand heb ontmoet die niet rookt in dit land, afgezien van een handvol expats. Iemand vertelde mij dat roken onderdeel is van de cultuur hier. En ik bedoel echt serieus roken. Ik denk dat een pakje per dag een gemiddelde is voor iedereen. Het bizarre is alleen dat het als niet-roker praktisch onmogelijk is om aan de rook te ontsnappen. Elk cafe en restaurant is met rook gevuld en een diner zonder rook is daardoor niet mogelijk. Na een avond flink clubben moet je de dag erna al je kleren uren lang uithangen. Thank god voor het rookverbod in Nederland.


We hebben nog wel wat andere locaties ontdekt waar flinke dampen hangen. De entree van mijn fitnesscentrum start altijd met een muur van rook. De kassière bij de supermarkt heeft steevast een peuk in de mondhoek. Maar de meest bijzondere locatie blijft toch de stomerij.
Op de plek waar alle kleren hangen die nog moeten worden opgehaald rookt de eigenaar van die zaak als een schoorsteen. Je kan wel raden dat er een luchtje aan je kleren zit.


Dit soort klunsigheden worden echter ruimschoots goed gemaakt door het extreem lieve, behulpzame en open karakter van de mensen hier.