Het project hier loopt gesmeerd. De fase waarin we nu zitten is het vertalen van ons concept naar concrete processen, werkbeschrijvingen en systemen. Om hier vaart achter te krijgen hebben we de directeur en adjunct-directrice van Save the Children Jordanië zo ver gekregen om zich twee dagen met ons op te sluiten. Een zogenaamde hei-sessie. Bij compleet gebrek aan hei werd voorgesteld dit in een prachtige vallei aan de Dode Zee te doen genaamd Ma'In. Daar hoefden we niet lang over na te denken. Een prachtige ervaring.
 |
| De hotelkamer |
Deze schitterende vallei ligt ver beneden zeeniveau, waardoor het grondwater als een waterval de vallei binnenstroomt. Daarbij komt nog dat het water 40 tot 60 graden warm is. Verder is het rondom de Dode Zee het hele jaar tussen de 25 en 35 graden. Heerlijk toeven dus.
Bij een goeie hei-sessie horen ook zakelijke faciliteiten. Daar was voor gezorgd. Een flipchart gemaakt van boomstammen en wat kussens om op te ontspannen. Betere omstandigheden voor het produceren van creatieve ideeën waren echt niet denkbaar.
Ik heb wel 30 verschillende hei-sessies gehad met locaties variërend van de bossen op de Hoge Veluwe tot het Arsenal stadion in London. Bij dat soort sessies gaat het altijd maar om twee dingen: óf meer inkomsten óf minder kosten, zolang er maar meer winst wordt gemaakt. Bij een NGO is dat net even wat anders, want kostendekkend opereren is waar het om draait. Ook willen ze groeien want meer geld betekent meer mensen, meer projecten en dus ook meer impact op hun doelgroep. Het liefst zouden ze wel een surplus overhouden, wat een moreel verantwoorde versie is van het woord 'winst'. Die surplus wordt dan weer in het ontwikkelen van nieuwe services gestoken.
Tot hier is het goed te volgen. Maar vanaf dat punt was het voor mij onbekend terrein. Waar komt het geld vandaan? Wat doe je om jezelf te onderscheiden van al die 100-duizenden andere NGO's? Wat is überhaupt het product dat je biedt en hoe zet je dat in de markt?
Ik heb inmiddels wel wat antwoorden voor mijzelf op dit soort vragen kunnen formuleren.
In het kort:
Verreweg het gros van het geld ligt bij mega-fondsen en overheden zoals USAID, de EU maar ook Bill & Melinda en de Worldbank. Dergelijke partijen kunnen in een keer tot wel 200 miljoen dollar storten in een project. Dat maakt het erg aantrekkelijk voor NGO's om hun tijd te spenderen om het binnenhalen van dergelijke deals. Het grote gevaar daarbij is de enorme afhankelijk die ontstaat t.a.v. de agenda van dergelijke fondsen. Zij bepalen namelijk de probleemdefinitie, het project en de typen oplossingen. Je wordt simpelweg ingezet als uitvoerder en verliest je eigen gezicht en visie.
Een andere manier is om gebruik te maken van het feit dat je als NGO overal lokaal kantoren met soms wel honderden mensen hebt zitten die exact weten waar de problemen zitten, en hoe die op te lossen. Vaak zelfs gecombineerd met veel data verzameld over de afgelopen jaren. Deze NGO's kunnen die data en kennis vertalen naar gedegen onderzoek (bijvoorbeeld in samenwerking met een lokale universiteit) en daarover publiceren. Dit verandert het spel, want nu vertelt de NGO aan de donor wat er moet gebeuren en hoeveel geld daarvoor nodig is. Het is echter wel een andere manier van denken en van werken.
Daarbij komt ook nog dit: WAT MOETEN WE DOEN???
In een bedrijf bestaat een strategie en die wordt top-down bepaald, en de rest van de organisatie voegt zich daar naar. Bij ontwikkelingswerk heeft iedere donor, overheid (en soms dus ook NGO) zijn eigen visie op wat er moet gebeuren. Wie heeft er gelijk? Visies spreken elkaar tegen en NGO's doen elkanders werk te niet.
Gecombineerd met de onkunde, traagheid en corruptie die overheden in deze gebieden met zich meebrengen kan ik mij erg goed voorstellen dat mensen bij NGOs er af en toe de brui aangeven, uit pure wanhoop. Het gevoel dat jouw werk een druppel op een gloeiende plaat is geweest is echt killing voor welke motivatie dan ook.
Om het toch wat positiever te besluiten, mijn NGO: Save the Children is juist erg effectief gebleken om het beleid van overheden te kneden in de juiste richting. Dit komt door hun omvangrijke netwerk in deze kringen die slim wordt ingezet. Als we het nou allemaal eens kunnen worden over de agenda dan geloof ik dat NGOs een groot verschil kunnen maken in het ontwikkelingsproces van derdewereldlanden.
Mooie analyse en goed om eens een kijkje achter de schermen te hebben over NGO's van een insider ;-)
ReplyDeleteDenk dat de grootste uitdaging toch ligt in de
mindset veranderen van de korte naar lange terijn van deze mega fondsen. Volgens mij kan dat pas echt goed als je een life time client relation op weet te bouwen met zo'n mega fonds en de uitdagingen van zo'n partij goed kent.
Punt blijft natuurlijk altijd "wie zit er op mijn product/dienst te wachten en hoe ga ik ervoor zorgen dat bedrijven als essentieel zien". Dat werkt zo voor consultancy firms, maar ook zeker voor NGO's lijkt mij.
Eens. Alleen is het lastig dat zo'n life-time relatie geen garantie biedt. Grote institutionele donors moeten voor elke project een tender uitschrijven. Dan krijgt iedere NGO de kans te bieden en de buit binnen te halen. Wat de truck hopelijk gaat zijn is als NGOs consultancy activiteiten voor donoren gaan verzorgen. Zo kunnen ze de strategie van donoren helpen vormgeven en als dan vervolgens de tender uitkomt ben jij als beste geplaatst om de deal zeker te stellen. Wederom, garantie biedt het helaas niet.
ReplyDeleteHey there! Interesting, especially for someone who studied international development studies ;-). Another very problematic issue, that I believe is one of the most important issues, is the problem of how to define and measure results. NGOs need to show their donors concrete results of their projects in order to get further financing. Often a project get financing for 1-5 years and within that time, there need to visisble and somewhat measurble results to show the donor. The problem is that projects that have a somewhat sustainabale and long-term vision almost per definiton do not produce results within such a short period, and with no obvious results the project is considered non successful or ineffective and do not get financing for another project period. Or the project produces other results that were not predicted and for which one does not have any indicators for measuring or recording. And once again, if results are not measured and shown to the donors, youre basically screwed. This is a really important issue, I believe, especially because most projects take place in areas and under circumstances which are very unpredictable and where things can change so fast. And another issue is of course when people from the outside try to predict or predefine what results they want to see without really understanding the local context. Very complex all this but must be extremely interesting to experience from within (not just from the books as me ;-)) Looking forward to hear more! /Alice
ReplyDeleteMeasurement of results is critical indeed. Save the Children also puts a lot of emphasis on it and this evidence based way of working is now standard to any donor agreement.
ReplyDeleteI understand where you are coming from, but I'd like to add some nuance to your arguments. Donors ask NGO's to come up with a proposal which the donors aim to fund. This proposal will contain a complete section on KPI's and measurement methods. So at the start of the project both parties are in agreement about how the success of the project will be measured and what the target outcomes are. Projects that Save the Children does focus typically on a subset of children or youth that fall within their scope. They are not able to impact all children in the country in one go. That means that KPI's really only focus on the effect the NGO's efforts have had on that smaller group of children. Not on the macro-numbers. So if Save the Children helps 4000 youngsters find a job, they won't be held accountable for a drop in unemployment rate for the entire country. And as projects do take up to at least 3 years each it normally provides a sufficient time-span to measure your impact on those beneficiaries. The trick is to then take the evidence you built on a smaller scale and use your contacts within the government to change legislation allowing you to scale up your intervention on a national level.
I spoke to two directors within the Egypt country-office and they felt that using the agreement upfront, and by setting realistic targets there are typically no surprises for donors.
Expectations around running costs do diverge however. With the credit crunch donors are expecting NGO’s to do much more for much less. They assume most NGO’s are inefficient and have much room for cost-down. This is feared to downgrade the impact NGO’s will be able to have on their communities. And again will turn them into project teams that simply execute donor programs and do nothing else, like research, innovation and relationship management. Interested to get your views on this.