Jerusalem & Bethlehem

Palestina stond al een tijdje op het lijstje. Last minute besloten we een collega van Save the Children op te zoeken in Rahmallah. Hij bood aan om ons rond te leiden naar de hot spots op de West-Bank. Heerlijk vooruitzicht. We combineerden dit met Jerusalem. Bovendien was het Pesach en Pasen dat weekend. Dubbel joy!


Eerst dienden we maar eens de grens over te steken. De grens tussen Israël en Jordanië is feitelijk enkel een brug. Deze brug is in 5 minuten over te steken, maar de afstand neemt ten minste een uur in beslag, als je geluk hebt. De vele checkpoints en overdreven zware processen zorgden voor een weinig efficiënte grensovergang.


Jerusalem
Aankomst in Oost-Jerusalem voelde vertrouwd omdat het er eigenlijk aanvoelde als Amman gezien de overwegend Arabische bevolking. Op 16 jarige leeftijd had ik Jerusalem al eens gezien, maar nooit de oostkant. We namen meteen een kijkje in de oude stad. 


Het bijzondere van Jerusalem blijft dat het voor drie godsdiensten als heilige stad wordt gezien. Het herbergt de Al Aqsa moskee, naast Mekka en Medina, het derde belangrijke heiligdom voor moslims. Jezus is er aan het kruis genageld en de Joodse gemeenschap heeft er uiteraard de klaagmuur. Je kon je onmogelijk aan een van deze groepen gelovigen onttrekken.  


De Al Aqsa moskee (capaciteit voor 5000) liep leeg op het moment dat we ons door de kleine straatjes wurmden.

En dwars door de mensenmassa heen werden de lichamen van zojuist overleden mensen rondgedragen. Een opzienbarend gezicht zo'n open kist. Dit schijnt overigens in sommige dorpen in Jordanië ook een gebruik te zijn.

De christenen van over de hele wereld voerden hun religieus tafreel op. Ik denk dat ik bij elkaar wel 30 levensgrote kruizen heb rond zien dragen door de oude binnenstad. Allemaal om de leidensweg van Christus te ervaren. Minus de martelingen dan.

En dan nog de klaagmuur. Ik wil niet klagen maar vond het een weinig indrukwekkende plek. 
De bijzonder uitgedoste orthodoxe joden blijven wel interessant voor een foto.  

Verder bood de oude stad veel kleine doorkijkjes en straatjes.
Mijn favorieten:

Jersalem in het avondlicht vanaf de Mount of Olives:

Palestina
De volgende ochtend wilden wij vol energie West-Bank verkennen. De festiviteiten gooiden echter roet in het eten. De security officer van Save the Children verbood het ons naar Rahmallah en Nablus af te reizen. De nederzettingen op de West-Bank grijpen dit soort dagen aan om stenen te gooien naar Palestijnen en zo gevechten uit te lokken. En ik maar denken dat het de Palestijnen waren die bekend stonden om stenen gooien. 


We besloten de trip te verplaatsen en als alternatief naar Bethlehem af te reizen. De settlers en de Palestijnen leven daar in perfecte harmonie. 


Het bleek vooral een prachtig glooiend landschap afgewisseld met kleine witte dorpjes en settlements met af en toe een mooi kerkje.

De Muur

Grensovergang bij Bethlehem

Maar hetgeen mij het meest interesseerde was de muur en hoe het de levens van Palestijnen beïnvloedde. In 1967 heeft Israël Oost-Jeruzalem geannexeerd en iedere Palestijn die destijds 'aanwezig was' in de wijk kreeg de mogelijkheid om een Israëlisch verblijfsvergunning aan te vragen. Daarbij moesten ze hun Palestijnse nationaliteit opgeven en loyaliteit aan Israël zweren. In 2005 had slechts 5% dat gedaan, omdat dit te boek staat als je ziel aan de duivel verkopen.


Het nare effect hiervan is echter wel dat het heeft gezorgd voor een driedeling in Palestijnse maatschappij:
         - Palestijnen in Oost-Jeruzalem met Israëlische verblijfsvergunning
         - Palestijnen in Oost-Jeruzalem zonder Israëlische verblijfsvergunning
         - Palestijnen woonachtig in West-Bank of Gaza


De eerste groep heeft de meeste rechten van allemaal, namelijk beschikking over alle sociale voorzieningen van de Israëlische staat en het recht rond te reizen (inclusief het buitenland). 
De tweede groep zonder verblijfsvergunning valt in principe onder Palestijns bestuur en moet het doen met de inferieure diensten die het haar bevolking kan bieden. Zij hebben veel minder bewegingsvrijheid, maar nog wel toegang tot de Al Aqsa moskee.
Tot slot de Palestijnen die wonen op de West-Bank die Israël en de oude stad met haar Islamitisch heiligdom helemaal niet meer binnen mogen.


Israël bepaalt dus precies wie er wel en niet naar de Al Aqsa moskee mag. Wij merkten dit ook omdat ze gedurende het weekend de algehele toegang naar de moskee versperden in verband met mogelijke onrust. Dit schijnt in overige Arabische landen nog politieke issues op te leveren. Diverse geestelijk leiders roepen op om de bedevaart naar Al Aqsa te maken en dus met de Israëliërs te onderhandelen over mogelijke toegang. Deze pogingen worden door radicalen in deze landen echter gezien als het 'normaliseren' van omgangsvormen met de vijand. 


De muur is inmiddels wel een soort cultureel fenomeen geworden met veel leuzen maar ook prachtige kunst. 
De alom bekende en mysterieuze Banksy laat overal zijn creaties achter, al schijnt niemand hem ooit gezien te hebben.

Banksy op z'n best

So true!

Israël is vaak een belangrijk onderwerp van gesprek in ons kantoor in Amman, omdat zowat de helft oorspronkelijk Palestijn is. Bij sommigen is de haat zo ver doorgeschoten dat zelfs de bomaanslagen in Irak van de afgelopen jaren op het conto van de Mossad (Israëlische geheime dienst) wordt geschreven. Anderen betreuren vooral dat de strijdbaarheid van Palestijnen is weggeëbd. De strenge regels en bepalingen die Israël doorvoert maakt van de onderworpen bevolking gedweeë 'schapen' die alles lijdzaam ondergaan. 


Het grootste voorbeeld daarvan vond ik wel de grensovergang van Israël naar Jordanië. Voor iedere 'klasse' passagier stond een andere bus klaar. Toen een groep Palestijnen per abuis de bus voor toeristen wilden betreden werden ze door een Israëlische grensbewaker afgeblaft en als een kudde ongehoorzame beesten naar de andere bus gedirigeerd. 


Bizar om dit alles van zo dicht bij mee te maken. Volgende week gaan we de trip naar Rahmallah en Nablus opnieuw proberen te maken. Ik hoop er nog meer inzichten op te doen over het leven in en rondom de West-Bank. Snel meer dus.