Mijn Eerste Week

Zit hier op de bank in mijn appartementje in Amman van het weekend te genieten met een kopje oploskoffie en het gepreek van de Moskee op de achtergrond. Tis een vermoeiende eerste week geweest met leuke momenten en wat ongemakkelijkheden maar al met al fascinerend!


Istanboel

Slechte foto gemaakt met de telefoon, maar geeft een idee van Tom's uitzicht. 

Het begon afgelopen vrijdag in Istanboel waar we waren uitgenodigd voor diner thuis bij Tom, de directeur van Save the Children in het Midden Oosten. Ik doe de opdracht samen met een Indiaas meisje Misha van 25, die heel haar leven in New York heeft gewoond. Ik ontmoet haar op het vliegveld van Istanboel en na een lange tocht met metro en taxi komen we aan bij het huis en blijkt Tom over een magnifiek uitzicht over de Bosphorus te beschikken.


Al knabbelend aan hapjes (humus etc..) en in afwachting van de vooraf aangekondigde en veelgeprezen Osso Bucco, leren Misha en ik elkaar kennen maar vooral ook de mensen van de organisatie die wij de komende 4 maanden gaan helpen.


De eerste avond sluiten we af met heerlijke Osso Bucco maar ook verbazend veel drank en sigaretten. Het lijkt op het eerste gezicht dat deze mensen een zwaar leven leiden en dat op deze manier verzachten. Maar misschien is het gewoon een sociaal proces. Ik kom er vast nog wel achter.


Compleet Onschuldige Tripjes
Zaterdag is de dag dat ik de groep van 8 man door een spannende workshop moet leiden om onze opdracht beter te definiëren. Dit gaat erg goed en begin er al snel plezier in te krijgen. Tijdens de lunch komen andere discussies los. Larry, een Amerikaan die al tig jaar in Tbilisi Georgië woont, verteld hoe vaak hij in zijn rol moet reizen door landen in het Midden-Oosten. Hij reist veel naar de West-Bank, de Gaza-Strook, Jemen en als klap op de vuurpijl komt hij net terug uit Basra in Irak! Hij vertelt dit alles met een bizarre nonchalance.


Gaza strook is een piece of cake. Gewoon taxi pakken vanuit Jeruzalem, paar uur smeken bij de Israëlische checkpoint bij de Gazastrook of je naar binnen mag en het feest begint. Hij vertelde erbij dat je makkelijk alleen rond kan lopen. ‘sAvonds liep hij op het strand om wat innovatieve GPS apparatuur voor zijn project uit te testen als hij wordt benaderd door een groep Hamas strijders. En let wel, Larry ziet er vrij stereotype Amerikaans uit, wat mij in dit gebied toch eerder een last lijkt. Nadat hij ze heeft uitgelegd dat dit onschuldige GPS apparatuur is, niet bedoeld voor Westerse snode plannen, mag hij weer vrij rondlopen. Piece of cake inderdaad! ;-)


In Irak is het ook gewoon dagelijkse praktijk dat je in een groep van 2 tot 3 auto's van de grens naar het kantoor van Save the Children in Basra wordt gebracht. Natuurlijk wel iedere keer een andere route en constant met een snelheid van boven de 100km/u. Wat wel wat tricky is, zijn de checkpoints. Er zitten namelijk nep-checkpoints tussen die extreem gevaarlijk zijn. Dat levert een dilemma op: als je uit voorzorg besluit bij elk checkpoint te stoppen kan je een keer door bandieten worden overvallen of erger. Maar als je bij een checkpoint zou besluiten niet te stoppen, terwijl het toch een officiële checkpoint blijkt, dan wordt je beschoten. Maar volgens Larry betekent dit gewoon dat je een chauffeur moet hebben die echte van nep-checkpoints kan onderscheiden. Ik noem dit een gevalletje Arabisch roulette.


Tijdens de lunch wordt ons door de diverse landen-directeuren verteld dat we zeker bij hun projecten moeten komen kijken. Tripjes die ons nog staan te wachten zijn Caïro, Jeruzalem, Palestina West-Bank. De Gaza strook en Basra sla ik even over. Moeten maar kijken of dit allemaal doorgaat en of er niet een policy is die ons verbied daarnaar af te reizen. Ik merk dat ik ook langzaam begin te wennen aan inschattingen van relatieve veiligheidssituaties. Jordanië voelt nu zo veilig als Amsterdam-centrum.

Uitzicht over de Bosporus Zaterdagavond

De aankomst in Amman
Na zaterdag te hebben afgesloten met een overheerlijk diner in een sjiek restaurant op een heuvel in Istanbul met prachtig uitzicht, begint zondag met een snel ontbijt, kiekjes schieten op de beroemde brug over de Bosporus en het bezoeken van de Hagia Sofia en de Blauwe Moskee. Btw: de blauwe moskee is niet blauw, maar van binnen heeft het tegeltjes met blauwe motiefjes. Ben ik daar ook weer uit een droom geholpen.

Vissers bij de beroemde brug in Istanboel

Ik vlieg ’s avonds naar Amman en heb handig het personeel van Turkish Airlines weten te overtuigen dat mijn 7 kilo te zware bagage toch echt niet moet worden bestraft met 50 euro boete. Het gaat per slot van rekening om het redden van de kinderen in Jordanië :-). Met een licht schuldgevoel, stap ik in het toestel en merk meteen een verandering in mensen, en geluiden. Het Arabisch klinkt toch een stuk harder dan het Turks. Al snel raak ik aan de praat met Jordaanse jongens van eind 20 die civiele techniek studeren in Cyprus en voor 3 weken vakantie terugkeren naar Amman. Na gesprekken over coffeeshops, red-light district en het mislukte afgelopen WK voetbal hebben ze mij ook beter leren kennen :-). Ze waren in het begin wat schuchter maar na 25 minuten was ik meteen hun beste vriend. Het deed Awn pijn dat ik al werd opgehaald en dat hij mij niet naar mijn hotel mocht brengen. Ze beloofde mij het nachtleven van Amman te laten zien en wisselde contacten uit.

Het prestigieuze Le Meridien

Nadat ik door de chauffeur van Save the Children werd afgeleverd bij het 5 sterren hotel Le Meridien begint mijn eerste cultuurshock: overal mannen in witte gewaden en rode hoofddoek met zwarte band. Verder de meeste vrouwen compleet in Niqabb waarbij alleen de ogen vaag zichtbaar zijn. Geert Wilders had hier een hartaanval gekregen :-). De Niqabb blijkt later in het straatbeeld van Amman niet erg aanwezig. In de lounge van het hotel verteld Misha, die een vlucht eerder had, dat zij een slechte trip had. Na veel smeken hebben ze haar toch 120 euro boete voor haar extra bagage gerekend. Daarnaast werd ze door twee mannen in het vliegtuig continue in de gaten gehouden en vroegen ze haar bij de douane of ze een lift naar haar hotel nodig had. Gelukkig werd ook zij door onze chauffeur opgehaald, maar het blijkt maar weer dat vrouwen hier toch voorzichtiger moeten zijn.


De hotel-dans
We hadden echter nooit zelf dit hotel mogen boeken. Save the Children is, logischerwijs, extreem voorzichtig met hun budget en zij hebben veel betere rates dan Accenture. Complete miscommunicatie die buiten ons om was gegaan, zorgde ervoor dat we de dag erna meteen weer moesten uitchecken en naar een veel goedkoper hotel werden gebracht. Met alle bagage was dit een erg vervelend, maar we maakten ons vooral zorgen over het imago dat we achterlieten bij Save the Children in Amman, en Saba in het bijzonder. Twee Westerlingen die hun budget verpatsen aan Westerse hotels.


Het blijkt ook dat ze al een appartement voor ons hadden geregeld. Het was veilig, groot, vrij luxe en dicht bij kantoor. Klonk goed, maar het bleek maar 1 appartement te zijn. Misha en ik zouden dus moeten samenwonen, al zouden we allebei ons eigen badkamer hebben. Niet bepaald gemakkelijk aangezien we elkaar net een dag kennen. We hebben hier in de lounge van het Meridien en de dagen daarna nog veel over gehad. Maar een gesprek tussen Saba en Misha gaf de doorslag. Het is een keus tussen privacy en veiligheid. Al is Amman een veilige stad, het is gewoon niet verstandig om als meisje alleen in een appartement te zitten. Na een bezichtiging besluiten we het te doen. Het is misschien toch ook wel gezelliger :-).

De woonkamert

De slaapkamer met designer-dekbedovertrek :-)

Teddyberen 

Het kantoor

De eerste dagen op kantoor voelen als een warm bad van lieve en extreem behulpzame mensen. Vlak voor ons voorstelrondje in het kantoor stelt Tamer (directeur van kantoor Amman) mij voor om mijn lastig uit te spreken naam om te dopen tot Migail. Uiteraard leidde dit ertoe dat ik bij het voorstellen hakkelde en af en toe mijn naam niet meer wist. Lekkere eerste indruk :-). Al snel blijkt er een groep van, voornamelijk, mannen die zo’n beetje 24 per dag tot onze dienst staan. Mohammed “the teddy bear” geeft ons een presentatie over de veiligheid in Amman en een gelamineerd kaartje met belangrijke telefoonnummers. Als we ooit in een ongemakkelijke situatie zitten en moeten worden opgehaald moeten we hem bellen 24/7. 
Hij meent het.

The security Teddy Bear

Dan is er de chauffeur zelf, Ehmad. Een “adorable man” zoals Misha hem omschrijft. Maar inderdaad, niets is hem te veel en hij ontlast ons met zo’n beetje alles. De IT jongens Youssef en Moeyed rennen om ons heen om internet en printers aan te sluiten, zelfs in ons appartement. Als Moeyed de hele dag op zaterdag (ook zijn vrije dag) moet wachten voor ons appartement op de monteurs, dan doet hij dat. Dit vinden wij natuurlijk belachelijk, maar er valt niet met hen te praten hierover. Extreem toegewijd. Het jammere is dat de IT boys bij het installeren van de printer een hoop hebben verstoord in mijn laptop waardoor nu dagelijks een dame van Accenture vanuit Dublin in mijn laptop de boel tracht te fixen. Dichtstbij zijnde Accenture kantoor is Tel Aviv en das wat ver. Jammer.


Hollandse pot
We hebben ook een Nederlandse dame ontmoet, Saskia, die met haar gezin vanuit Mali naar Amman voor Save the Children is verhuisd. Ze weet dat de Hollandse expat-vereniging woensdagavond een stampotavond heeft. Daar moeten we bij zijn :-). Misha gaat mee en snapt natuurlijk niks van de speeches. Ze moet het ook stellen zonder de rookworst omdat ze vegetarisch is. Dan blijft er weinig meer over dan wortel, aardappel en wat ui. Zoals de voorzitter van de club zei: “het is erg middeleeuws eten, maar omdat het traditie is doen we of het lekker is”.

Stampot met balletjes

Ik raak verwikkeld in een debat over of mensen in dit gebied daadwerkelijk op zoek zijn naar democratische veranderingen, of dat ze eigenlijk gewoon een beter leven willen, en misschien zelfs wel de macht in handen willen krijgen om het beter te krijgen dan de rest. Het interessante is dat ik het moet doen met wat ik lees in de krant en de Economist, en dat een dame tegenover mij is geëvacueerd uit Damascus met haar man, die bij de ambassade werkt, toen de nachtmerrie in Syrië begon. Dan valt het argument van: “dat schrijven ze in de westerse pers ja” toch moeilijk te weerleggen.


Koken gaat ons verder goed af. We hebben gemerkt dat het eten in de supermarkt erg goedkoop is, totdat je de verleiding om producten van Westerse merken te grijpen niet meer kan weerstaan. Kan me niet herinneren dat ik ooit 8 euro voor een pak Kellogs cornflakes heb betaald.

Altijd leuk, cultuur snuiven in de supermarkt.

Tsja, welke melk moet ik nu hebben?

Het weekend 

Het is vrijdag en dat is de start van het weekend in Jordanië. (Zondag weer aan de bak natuurlijk). Lekker lang geslapen en zoals elke dag netjes gewekt om 5 uur s’ochtends. Het blijkt namelijk dat mijn slaapkamer mooi uitkijkt op een reusachtige moskee met 16 speakers aan de gevel. Beetje jammer. 

De fijne moskee naast mijn slaapkamer...wel een mooie gezicht...

Gelukkig hebben Misha en ik een goeie click wat zorgt voor veel humor en goeie gesprekken. Gisteravond met de serie Homeland begonnen, welke ik had meegenomen vanuit Amsterdam. Laptop aansluiten op het flatscreentje in de woonkamer, Orios en wat locale sweets (baklava-achtig) en de avond was compleet. 


Vanavond gaan we sjiek drankjes doen in the Grand Hyatt i.v.m. een borrel van de expat-vereniging Internations. Erg leuk, maar volgende week proberen meer te infiltreren in Jordaanse clubs en kringen. Morgen een bijzondere tour langs de Dode Zee o.l.v. een Nederlandse professionele fotograaf. Dat wordt weer een fotografie-bootcamp in combinatie met uitzicht over de schitterende Dode Zee, waar het het hele jaar 4 graden warmer is dan in Amman. Dinsdag gaan we op field visits in Noord Jordanië. We schuren dan wel wat dicht langs de grens met Syrië , maar dat wordt vast een piece of cake.